باز آشفته ام از خوی تو چندان که مپرس

تابها دارم از آن زلف پریشان که مپرس

از بتان حال دل گمشده می پرسیدم

خنده ای کرد نهان آن گل خندان که مپرس

در تب عشق به جان کندن هجران شده ام

ناامید آن قدر از پرسش جانان که مپرس

محتشم پرسد اگر حال من آن سرو بگو

هست لب تشنه پابوس تو چندان که مپرس